De eerste maanden na de verhuizing
was mijn moeder
die de ziekte van Alzheimer heeft
de weg een beetje kwijt.
Met een aangetast oriëntatievermogen
is een verzorgingshuis met meerdere verdiepingen
en gangen die op elkaar lijken best verwarrend.
Onze uitstapjes waren dan ook vooral gericht op
de buurt verkennen.
Een wandelingetje rondom het huis
van buitenaf kijken naar 'haar' raam.
De rustige aanpak heeft haar zo goed gedaan
dat ze wel een langere reis aankan.
Ze verlangde erg naar haar zus van 86 jaar.
De zus heeft een nieuwe heup gekregen.
Ze hadden elkaar een jaar niet gezien.
Het was een waardevol bezoek.
Ah, dit is mooi....
BeantwoordenVerwijderenBen blij dat je mama het goed maakt en alles stilaan in z'n plooi valt - en hoop dat haar zus snel herstelt van de ingreep !!
xxx
Wat mooi...
BeantwoordenVerwijderenEn die foto.... Die zegt toch alles...
Lieve groetjes,
Sandra
Geweldig mooi voor beiden. Fijn dat ze langzaam aan went.
BeantwoordenVerwijderenAch wat mooi!!!
BeantwoordenVerwijderenGeweldig dat dat kon.
groetjes
Fijn dat de zussen elkaar konden ontmoeten!! Ja, op zo'n leeftijd en dan nog wennen aan een nieuwe omgeving, het is niet niks:( Zo te horen zorg je goed voor je moeder en dat zal ze fijn vinden, dat weet ik zeker.
BeantwoordenVerwijderenO my, o my, nu heb je mij aan het huilen. Wat liefdevol.
BeantwoordenVerwijderenDe foto zegt alles.
Ach, wat prachtig *slikt een traantje weg*...
BeantwoordenVerwijderenIk werk op de demente afdeling en kan mij heel goed inbeelden wat je mee maakt. Wat ga je liefdevol met je moeder om. Daar wordt een mens warm en stil van.
BeantwoordenVerwijderenGrtjs
Daniëlle
Lief verhaal en super liefdevolle foto!
BeantwoordenVerwijderenGeweldig dat de zussen elkaar na een jaar weer konden zien, wat zal dat veel voor ze betekend hebben. De foto vertelt alles!
BeantwoordenVerwijderenWat een mooie blogpost. Zo waardevol.
BeantwoordenVerwijderenDe tranen schieten in mijn ogen. Wat een mooie gebeurtenis en wat een sterke foto daarvan!
BeantwoordenVerwijderenZo lief, mooie foto van hen beiden.
BeantwoordenVerwijderenWat fijn dat ze elkaar weer konden zien!
BeantwoordenVerwijderenEn de foto, zo mooi.
Ik vind die oude handen altijd zo mooi om te zien, zoveel gewerkt zoveel
mee gemaakt. Prachtig! XX Esther
Wat fijn en een bijzonder moment, ik geniet erg van je mooie verhalen.
BeantwoordenVerwijderenAh wat mooi! Mooie foto ook!!!
BeantwoordenVerwijderenPakkend mooi... een foto om te koesteren... zoveel tederheid dat daar van af straalt... ! Fijn dat het goed gaat met je moeder. Geniet nog maar veel van die mooie momenten!
BeantwoordenVerwijderenFijn te lezen dat ze langzaamaan een beetje gewend raakt. Is ook niet niks: weg uit je kleine vertrouwde omgeving en terechtkomen in een heel groot huis met allemaal vreemde mensen. Vol gangen, kamers en vreemde plekken. Denk dat iedereen even moet wennen, laat staan als je hersenen niet helemaal meer bij de tijd zijn. Mooi dat ze even samen konden zijn, dat zijn echt fijne momenten. Dat ze samen nog vaak van die momenten mee kunnen en mogen maken! Liefs, Natalie
BeantwoordenVerwijderenHeel ontroerend dat zal haar goed gedaan hebben ,lieve foto.
BeantwoordenVerwijderenZelf jaren met deze groep mensen met veel liefde gewerkt.
je bent een fantastische dochter
BeantwoordenVerwijderenWat een mooi beeld, en wat fijn dat je dit soort dingen met je moeder kan doen. Dat zullen waardevolle momenten zijn.
BeantwoordenVerwijderen't Blijft moeilijk om één van je ouders dit proces door te zien maken. Mooi hoe jij het kan verwoorden! Geeft me telkens een beetje steun...
BeantwoordenVerwijderenWelkom bij de Denk-Club :)
BeantwoordenVerwijderenEn dikke kus voor je lieve woorden!
Wat ontroerend....
BeantwoordenVerwijderenEn wat heb je er een mooie foto bij gemaakt...
Gelukkig gaat het ondertussen beter!
BeantwoordenVerwijderenWat een mooie en ontroerende foto en wat een geluk dat ze elkaar zo graag zien...