Mijn dappere moeder.

Het regende zo hard 

dat het wekelijkse rondje wandelen met mijn moeder 

al snel strandde in het cafeetje 

tegenover het verzorgingshuis waar ze woont.

We spraken over haar dagelijkse ervaringen met medebewoners

(die al verder zijn in het Alzheimer proces).

Ik vroeg mij al luisterend af; besef je wel wat je voorland is?

Ik merk geen vrees voor de toekomst.

Ze nam een slok van haar koffie en zei;

"Misschien kan ik het je beter niet vertellen, 

maar ik heb nog een nacht over de gang gedwaald".

"Ik was je kwijt,

ik moest voor je zorgen maar ik kon je niet vinden.

Ze kreeg tranen in haar ogen bij de herinnering 

aan de emotie die ze op dat moment voelde.

Ik zei dat ik het heel naar voor haar vond 

dat ze op dat moment niet besefte 

dat ik inmiddels heel goed voor mijzelf kan zorgen.

Ze beaamde heel reëel; "ja, beter dan dat ik nu voor je kan zorgen".

Ze zei; "maar ik zal je nooit vergeten hoor, 

ik zal je nooit vergeten".

En ik knik haar bemoedigend toe.