donderdag 18 december 2014

Zorgen om mijn moeder.

De laatste week heb ik mij veel zorgen over mijn moeder gemaakt.



Ze heeft de ziekte van Alzheimer.
Twee dagen per week gaat naar Zorgboerderij de Tulp.

Ze woont nog zelfstandig.
Elke ochtend komt de wijkzorg de medicijn-pleister plakken.


De wijkzuster belde mij vorige week op 
dat de verwardheid zorgwekkend snel toeneemt.

Onsamenhangend en gehaast praten.
Handelingen bij het aankleden die niet kloppen.
Gedoe met snoeren en stroom.

Mensen die buiten lopen, aanklampen om hulp.


Ik realiseerde mij hoe kwetsbaar haar dat maakt.


Vandaag bracht ik het Kerststuk 
dat ik ieder jaar laat opmaken 
van de Kerstspullen die ze 50 jaar lang in de boom had hangen.


Boodschappen gehaald en samen warm gegeten.



Hier lig ik even op mijn moeders bank
 te wachten op de 
wijkzusters en iemand van Geriant.

Geriant regelt de indicatie voor een verzorgingstehuis.



Ondanks dat na drie dagen bleek dat de verwardheid 
waarschijnlijk veroorzaakt 
 wordt door een flinke blaasontsteking

Kan ik de realiteit niet ontkennen.
Zelfstandig wonen is op een gegeven moment niet langer verantwoord.


Mijn moeder was altijd gehecht aan haar vrijheid
wilde zeker niet naar een bejaardenthuis, 
met die boodschap ben ik opgegroeid.

En nu
zit ik hier op mijn eigen bank
met tranen in mijn ogen.


Het voelt als falen.
Als 'verraad'.
Ik onderneem stappen om mijn moeder uit haar huisje te halen.



Voel ook de druk
de verantwoording 
om haar een goede plaats te bezorgen.
Er zijn meerdere zorginstellingen die we vooraf mogen bezoeken.


Alzheimer.
Ook wel 'omstanders' ziekte genoemd.
Omdat de omstanders/familie/partner ook lijden.

Ben 'gewaarschuwd' voor twee moeilijke momenten.

Het moment dat je moeder uit huis moet.
Het moment dat je moeder je niet meer herkend.

Ben nu moe.

Fijn dat ik het met jullie kan delen.
Dat helpt.


Liefs Katrien.



















27 opmerkingen:

  1. Verschrikkelijk om je moeder zo te zien en dat je deze beslissing moet nemen, ik wens jullie beide veel liefs en sterkte.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. oooh lieverd toch, ik voel met je mee....
    De realiteit onder ogen zien is niet gelijk aan falen hoor, je doet gewoon wat verstandelijk gezien het beste en meest zorgzame is; ook al spreekt je hart dat tegen.
    Liefs!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Beste Katrien,
    Oh, ik herken ze zo, de twee moeilijkste momenten... ik moest er doorheen. Het was in 2007 dat mijn moeder naar een gesloten afdeling moest. Het voelde inderdaad als verraad. Steeds neem je een beetje afscheid, jarenlang. Vorig jaar is mijn moeder overleden. Maar dit gaat nu over jou en jouw moeder en omdat ik af en toe bij je lees en de kop "Zorgen om mijn moeder" zag staan, moest ik gewoon reageren. Ik wil je heel veel sterkte wensen, voor jou, maar ook voor je moeder.
    Ik heb er ook met regelmaat over op m'n blog geschreven destijds. Dat helpt inderdaad een beetje.
    Nogmaals sterkte!
    Lieve groet van Gonny

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Sterkte meid, zo verdrietig en verscheurend om zulkennis stappen te zetten :(

    Misschien is er een kleine woonvorm te vinden voor je moeder?

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Hè meisje toch... Dit is echt geen fijn nieuws...
    Ik wou dat ik je kon schrijven "och, hou vol, alles komt wel goed", maar dat zou een beetje naïef zijn, en bovendien helpt zoiets ook niet. Jij kent je moeder, je ziet haar dikwijls, jij ziet het best wat er verandert...
    Is ze zo ineens achteruit gegaan ? Het kan wel dat het op dit moment erger toont door de blaasontsteking hoor... Oma heeft dat ook, als ze wat ziekjes is, is ze iets "minder".
    Wat ik je wel op het hart wil drukken, is dat je het niét als "verraad" mag zien tov je mama, dat je nu stappen onderneemt om haar toekomst verder te plannen. Voor iemand zorgen is nooit verraad. NOOIT. Ookal gaat het om dingen die die persoon misschien liever niet wil, zoals je mama in dit geval die niet uit huis wil. Het is voor haar eigen goed. Toen wij kind waren, kregen wij ook spuitjes met vaccin, we werden naar de tandarts gesleurd, we vonden dat ook allemaal niet leuk, maar het was voor ons eigen goed. En wat jij nu doet is nét hetzelfde. Je zorgt alleen maar voor iemand omdat je er van houdt.
    Ik duim voor je.. Dat wanneer de blaasonsteking voorbij is, haar medicatie weer wat beter aanslaat, en alles terug wat stabieler wordt...
    Hou je sterk meisje... En lucht je hart hier maar regelmatig... En als er iets is wat ik kan doen, geef maar een gilletje...
    Xxx

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Heel veel sterkte met alles!!
    groetjes

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Ik vind het moeilijk om te reageren. Ik heb precies hetzelfde meegemaakt met mijn moeder. Ik weet hoe het voelt. Sterkte.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Pff slik ik ken je eigenlijk helemaal niet eens zo goed maar de tranen rollen over mijn wangen. Misschien ook wel dat ik bang ben dat mij dit te wachten staat ooit, maar dan in de omgekeerde situatie. Ik heb op 38 jarige leeftijd een beroerte gehad, alweer 9 jaar geleden, je hersenen die je in de steek laten...eng. Dat maakt dat ik probeer zo goed mogelijk voor mezelf te zorgen en me de rust te gunnen als mijn lijf dat zo hard nodig heeft. Maar soms denk ik aan later, zal ik vroeger dement worden? Alzheimer? Het zit in de familie van mijn moeders kant, opa hersenbloedingen, oma dement, tante overleden ook aan een of andere hersenziekte. Ja ik sta er wel eens bij stil, niet te lang...
    Ik wens je heel veel kracht en wijsheid en liefde om je moeder bij te staan. Maar ik denk wel dat dit nu een goede stap is, ik weet het natuurlijk ook niet, maar weet je dat ooit? Achteraf kun je vaker pas zeggen, ja het is goed zo zoals het gegaan is. Sterkte! Dikke knuffels van Susan

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Verschrikkelijk... Dit is een scenario dat iedereen vreest. Heel veel kracht en wijsheid gewenst en geniet extra van de mooie momenten samen. Dikke knuffel!
    Lieve groetjes,
    Sandra

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Lieve Katrien, heel veel sterkte. Wat verschrikkelijk als je op die manier je moeder 'kwijtraakt' en dan deze volgende stap. Wat zal dat moeilijk voor je zijn. Heb je broers en/of zussen met wie je dit kunt delen? Ik weet uit ervaring hoe fijn dat kan zijn. Ik vond het ook zo'n goed idee en lief van je dat je dat kerststuk elk jaar laat maken.
    Een dikke knuffel van je blogzus uit het Noorden. XX Esther

    BeantwoordenVerwijderen
  11. heel veel sterkte met alles... gr. Hennie

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Ik wil je heel veel sterkte wensen, je blogpost maakt indruk. Ontzettend fijn dat je hier je zegje kan doen, dat zal je vast veel helpen. Liefs, Anne-Co

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Meiske, heel veel sterkte... die 2 moeilijke momenten zijn er zeker... vooral dat eerste. We maakten hier hetzelfde mee met mijn schoonvader... telkens we hem bezochten wou hij weer mee terug naar huis. Zo pijnlijk ... maar dat gaat over omdat ze niet meer beseffen waar ze zijn. En dan komt het moment dat ze je niet meer herkennen... de ene dag wel (fijn) de andere dag helemaal niet meer... De kleinkinderen kent hij al lang niet meer, van achterkleinkinderen heeft hij totaal geen besef... zo schrijnend allemaal...Het op bezoek gaan wordt een opdracht... een ook daar heb je dan weer ontzettende schuldgevoelens over... Kom maar met je verhaal hier... dat lucht dan toch al een beetje op. Koester nu zeker nog de heldere momenten! Die zijn zo waardevol...
    Veel liefs...

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Maar jong toch, zo kut. Maar soms doet lief zijn voor iemand pijn he... Het beste is niet altijd het fijnste. Maar is wel heel flink van jou! Moed en sterkte en een dikke kus!

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Het is net of ik een verhaal lees van mijzelf. Ook mijn moeder krijgt haar medicijnen elke ochtend omdat ze alles doorelkaar eet. Ze is 83 en ineens binnen een half jaar "echt" oud geworden incl. een rollator/ vergeetachtig enz. Ik woon niet in de buurt, wat ook erg frustrerend is. Ik vind het ook heel naar om het met iemand er over te hebben want dan voel ik me een zeur want overal is wel wat.Je moet je beslist niet schuldig voelden,...echt niet Katrien. Je gaat nu iets ondernemen wat goed is voor je moeder in deze situatie. Je moet daar vrede mee hebben hoe moeilijk het ook is. Een hele dikke kus van hier!

    BeantwoordenVerwijderen
  16. Ach, wat verdrietig en dat in deze tijd van het jaar. Ik begrijp hoe je in tweestrijd zit: aan de ene kan het schuldgevoel, aan de andere kant is het zoveel beter voor je moeder. Of ze dat kan begrijpen tijdens haar heldere momenten is nog maar de vraag. Uiteindelijk is het toch het beste: voor je moeder, die steeds verder achter uit zal gaan en meer zorg nodig zal hebben en ook voor jou, die op dat moment je moeder niet meer kan bieden. Daar zijn gediplomeerden voor. Het zal uiteindelijk slijten, dat schuldgevoel. Je kunt nu eenmaal niet meer dan datgene wat in de macht ligt. En je maakt een beslissing uit liefde. Dat zal je moeder niet altijd begrijpen, maar jij des te meer. Ik wens je veel wijsheid toe deze dagen en periode met je moeder. En geniet van haar zolang het nog kan.

    Liefs, Annemieke T. uit P.

    BeantwoordenVerwijderen
  17. Och wat rot zoveel zorgen! Ik begrijp je schuldgevoel, maar als ze thuis blijft, brengt ze zichzelf misschien in gevaar. Je handelt uit liefde, ook al voelt dat niet zo. Hopelijk kunnen jullie tzt een fijn huis vinden waar goed voor haar gezorgd wordt. Sterkte!!!!!

    BeantwoordenVerwijderen
  18. Lieve Katrien, wat lijkt me dit vreselijk! Het lijkt me ook heel zwaar te moeten beslissen over zo iets. Je hart loopt vol van schuldgevoel over het "verraad" van de verbroken belofte van het thuiswonen, verdriet van de zichtbare mentale aftakeling van iemand van wie je ontzettend veel houdt. Terwijl je verstand zegt dat het helaas echt niet meer kan, ze kan niet meer goed voor zichzelf zorgen en jullie hebben daarbij echt professionele hulp nodig. Ik wens je veel sterkte en succes voor de komende tijd! Liefs, Natalie

    BeantwoordenVerwijderen
  19. Ik word er verdrietig van als ik dit lees. Het is ook een scenario waar ik bang voor ben als ik aan mijn, best al oude, moeder denk. Zij heeft last van verwarde periodes maar wil ook absoluut niet in een verzorgings of bejaardentehuis.
    Heel heel veel stertke en kracht gewenst van mij..

    Liefs,
    Lineke

    BeantwoordenVerwijderen
  20. Ach Katrien, wat goed dat je dit kan delen, gedeelde smart is halve smart, al kunnen we de oorzaak er niet van wegnemen. Een heel moeilijke beslissing... Maar je mama weet zeker van binnen dat, elke stap die je zet, je doet voor haar goed. Heel veel sterkte nu en de tijd die nog moet komen. En elke keer je behoefte hebt, zeker delen, dan weegt het eventjes net iets lichter. Liefs en dikke knuffel!

    BeantwoordenVerwijderen
  21. Heel veel sterkte Katrien, hoop dat je toch een goede Kerst hebt. Liefs loes

    BeantwoordenVerwijderen
  22. Dag Katrien, met tranen in mijn ogen heb ik het verhaal over je moeder gelezen. Heel moeilijk als je zo voor een verschrikkelijke beslissing staat. Ik wens je dan ook heel veel sterkte en weet, dat wat je onderneemt, het zal goed zijn.
    Lieve groeten
    Ymme

    BeantwoordenVerwijderen
  23. Lieverd, wat dapper dat je dit hebt opgeschreven. Morgen breng ik voor het eerst mijn vader naar de dagopvang voor Alzheimerpatienten. Het geeft me troost om te weten dat ik niet alleen ben. Heel veel sterkte! X

    BeantwoordenVerwijderen
  24. Liefste Katrien,

    Met tranen in mijn ogen je verhaal gelezen. Hoe mooi breng je je moeder ook fotografisch in beeld, zo in de uithoeken van de foto's.

    Mijn lieve vadertje verbleef het laatste half jaar van zijn leven in een zorginstelling omdat mama met haar (mislukte) heupoperatie niet meer voor hem kon zorgen. Ik kan je vertellen dat het geen pretje is, zoals Kris hierboven zegt, in het begin wou hij voortdurend mee naar huis komen, maar uiteindelijk went het. Hij heeft heel veel (vooral vrouwelijke ) vrienden gemaakt in het tehuis en vond het fijn aan ieder van hen zijn verhalen te doen.

    Het enige waarvan ik spijt heb is dat ik niet genoeg bij hem op bezoek ben geweest, hij logeerde een uur van hier (da's dus telkens twee uur kwijt voor de rit alleen al) en het was net in een drukke periode op mijn werk, indien ik had geweten dat hij er ZO snel niet meer zou zijn, had ik verlof op mijn werk genomen.

    Ga maar heel vaak bij je moeder langs nu ze je nog herkent en jullie verhalen kunnen ophalen(woont ze ver?) , koester haar zolang het nog kan...warmte is een mooi geschenk.

    Veel goede moed!

    Brigitte

    BeantwoordenVerwijderen
  25. Ik leef ontzettend met je mee en weet precies hoe je je voelt,heb het zelf ook meegemaakt en het valt niet mee....veel sterkte toegewenst voor de komende tijd bij het nemen van deze zware beslissingen.

    lieve groetjes
    Angeline

    BeantwoordenVerwijderen
  26. Wat een verdrietige situatie. Ik herken het ook vanuit de familie, en kan me voorstellen wat een hartverscheurende keuzes je moet maken. Enerzijds wil je je moeder natuurlijk op het plekje houden waar ze gelukkig was, maar anderzijds heeft ze nu meer zorg nodig en op den duur lukt dat niet meer thuis. Heel veel sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen