dinsdag 3 februari 2015

Wijze les.

In vijf dagen tijd verhuizen.

Dat moet kunnen.
Als je even gas geeft....

Het nadeel van gas geven is,
dat je in oude valkuilen trapt.

Zoals perfectionisme.


In het huis woont iedereen in een standaard kamer.
Wit behang, donker grijze gordijnen.

Gelukkig dankzij nieuw beleid mochten wij als eerste 
de kamer 
naar mams eigen smaak aankleden.

Dat betekende met mam samen behang en gordijnen uitzoeken
en bestellen.
Twee middagen behang afstomen.

Achter de schermen van alles regelen
zoals de hulpinstanties inlichten over de verandering.



Mijn zus ging met een grote doos gebak naar zorgboerderij de Tulp.
Ik zorgde dat er een attentie met lieve bedank-woorden
 klaar lag voor de wijkzorg.



Een foto van de voorkant van het huis met een
cirkel om mams kamer.
Via Internet verhuiskaarten gemaakt 
en laten versturen naar de familie.


Want oh, zodra de verhuizing op zondag gezien wordt 
dan gaat het snel via de tamtam in een klein dorp.


Een tijdelijke leen-lamp opgehangen.


Nieuwe pyjama's gekocht.



Waar ik 's avonds nog een extra knoopsgat 
in maakte zodat hij lekkerder aansluit.

Alles ging perfect.
Als er iets tegen zat
 dan zette ik een stap harder en maakte het weer perfect.

Uiterlijk bleef ik kalm
ook om de rust richting mam te bewaren.

Zo stoomde ik door naar maandagochtend 
half 11 zou ik mam naar het huis brengen.

Daar zouden wij een intake gesprek hebben met de zuster.
Die bleek niet fit te zijn.
Griep, ze zou zo naar huis gaan.
Ze was luid en ongeduldig.


Zo zijn er dus opstart problemen ontstaan.


Twee ochtenden zijn de medicijnen (pleister) niet gegeven.
Ondanks dat mijn moeder het heeft gezegd en ze notabene klaar staan!

Ze niet op de douchelijst stond zodat ze na acht dagen met vette haren rondiep.
Haar kamertje niet werd schoongemaakt.


Elke dag ging ik naar het huis om zaken recht te zetten.

Te zorgen dat er om mam gedacht werd,
ophalen om naar de warme maaltijd in het restaurant te gaan.

Dat er 's avonds een broodmaaltijd op de kamer wordt gebracht.

Dat ze haar weer terug brengen na de gymnastiek. 
(ik zag haar verloren lopen, toen ik aankwam).

De ene keer haalden ze haar op om naar de huiskamer te gaan 
de volgende dag zat ze weer alleen.


Ik had zo toegeleefd naar het moment van opname in het huis.
Dat ik geen energie meer had voor de eerste opstart-week.

Ik fokte mij zo op
 omdat het niet ging zoals ik wilde.

Mijn ademhaling zat hoog.
De hielspoor kwam terug, in twee voeten deze keer.
Had een hardnekkige piep in mijn oor.

Ik zat er doorheen.

Valkuil 2, 3 en 4.
Alles zelf doen.
Te strak/veel plannen.
Geen ontspan momenten.



De avond valt
geen puf om de lampen aan te doen.


Zaterdagavond vierde kwek zijn 18e verjaardag.
Samen boodschappen gehaald
 en de woonkamer ingericht/puberproof.



13 jongelui te gast, waarvan er 10 bleven slapen.



Donald en ik reden naar de nieuwe bioscoop 
waar we geen film keken. 

Maar voor de open haard 
tot rust kwamen.
Ons lieten verwennen met borrelhapjes en een wijntje.


De volgende dag kon ik de katterige jongelui ontlopen 
door samen met mijn zus 
de oude woning van mijn moeder verder op te ruimen.

Mijn zus,
wij blijken toch wel een super team.

Wij hebben elkaar gevonden in de verschillen die er zijn.

Zij is de sterke 
die de fysieke taken neemt.

Ik heb het geduld voor de regel- en bespreek zaken.


Trots ben ik ook op mijn moeder.

Die zo haar best doet
 en met haar intelect 
de Alzheimer beperkingen probeert te compenseren.

Een papieren geheugen aanlegt.

(In het oude huis vond ik hartverscheurende notities).


Mijn moeder die mij helpt door blij te zijn.

En benoemd dankbaar te zijn 
voor de mooie kamer die ze heeft gekregen
en de veilige plek.




In het huis treft ze ontzettend aardige medebewoners.
Humoristische dames aan de eettafel 
die haar opnemen in hun kringetje.

Dus er gaan zeker dingen goed.


Acceptatie.

Ik accepteer dat 
rondom de zorg 
van mijn moeder dingen
 niet foutloos gaan.

Ik accepteer dat ik mij daar aan erger.

Ik neem tijd voor mijzelf
ga niet elke dag meer heen.

Wat ruimte geeft aan anderen.




Liefs Katrien.






















17 opmerkingen:

  1. Moed houden en lekker voor jezelf blijven zorgen! Ik duim dat alles snel op zijn pootjes komt...Eigen zuurstofmasker eerst he...

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ooohhh... Wat heb je veel werk verzet...
    En wat ga je goed om met je valkuilen!
    Ik ken je natuurlijk alleen van je blog, maar ik ben trots op je!
    Virtuele knuffel,
    Sandra

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wat een intensieve tijd heb je gehad. Zorg buitenshuis voor je moeder, zorg thuis voor je gezin. En jij in het midden. Dan denk je dat je het moeilijkste hebt gehad met de verhuizing en dan blijkt dat er veel aanloopproblemen zijn; dan moet je nòg een keer de schouders er onder zetten.
    Je wandeling ziet er heerlijk uit, dat zal je goed gedaan hebben.
    Mooi hoe je zegt dat je accepteert dat je je ergert.
    Lieve groet
    Anita

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Wat een turbulente periode voor jullie allemaal! Zo rot dat de zuster net ziek was en de start niet lekker liep. Maar dat komt vast helemaal goed! Sterkte en loop jezelf niet voorbij!!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Hè dat vind ik echt spijtig dat die eerste week zo "rommelig" is verlopen... Het is al zo een grote stap voor jou, je zus én mama, en als die probleempjes er dan nog bijkomen, nee, niét fijn !
    Laat je niet doen ! Laat je sowieso horen in het opvanghuis, dat ze wéten dat je niet met je laat sollen, en dat je een oogje in het zeil houdt of alles wel goed verloopt voor mama/met mama ! (Want bvb die medicijnstickers, nou, zoiets mág toch niet vergeten worden ! Eerste week of niet !)
    Maar het belangrijkste : geef jezelf ook genoeg tijd. Zorg ervoor dat dit je niet innerlijk "opvreet", want daar ben noch jij, noch je mama mee gebaat... En dat je je ergert, des te beter. Beter af en toe kwaad worden en het eens goed ventileren, in plaats van opkroppen en je laten doen !
    Xxx

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Wat ben jij dapper zeg!!! heel goed gedaan, je moeder gaat vast en zeker haar plekje vinden en jij je rust.
    Liefs Ikke

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Oh meid, ik moet een beetje huilen om je verhaal :( Wat is het snel gegaan allemaal. Wat ontzettend naar en verdrietig dat er dan gelijk dingen mis gaan in het huis. Wat heb je ontzettend goed voor je mams gezorgd. Wat zul je, naast sterk en dapper, ook moe en op zijn. Knuffels voor jou.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Oh meid, ik moet een beetje huilen om je verhaal :( Wat is het snel gegaan allemaal. Wat ontzettend naar en verdrietig dat er dan gelijk dingen mis gaan in het huis. Wat heb je ontzettend goed voor je mams gezorgd. Wat zul je, naast sterk en dapper, ook moe en op zijn. Knuffels voor jou.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Wat boft jullie mams met zulke dochters en voor nu.....Katrien-time!
    X Es

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Ik ben ook trots op je, op jou en je zus. Ik word al moe als ik lees wat een werk jij hebt verzet. Wat zal jou moeder zich gelukkig prijzen met zulke dochters. (En je zoon met zo'n moeder, 10 logerende pubers, je kunt van minder gek worden ;-)
    En nu Katrien time!! Ik hoop het zo voor je. Dikke knuffel uit Groningen. XX Esther

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Liefste Katrien,

    Je bent erdoor, je moeder is gesetteld en heeft een supermooi gezellig kamertje en twee geweldige dochters die heel erg bezorgd zijn en alles goed in de gaten houden. Beter kan niet.
    Ik kan me voorstellen dat het inderdaad hartroerend is om briefjes van haar te vinden, lieve mama van je.

    Je hebt gelijk, iets minder is beter.... ik hoop dat je vlug weer van het vervelende hielspoor en de andere problemen bent verlost en je gewone leven weer kan oppikken.
    Vooral niet vergeten zelf ook nog wat te genieten, een patchwork maken, zou dat niets zijn? Lekker ontspannend en vraagt volle concentratie, dat leidt je dus af. :)

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Ik kan me zo voorstellen dat je het even niet zag zitten toen alles mis liep in het rusthuis...gelukkig maakt je mama er vriendinnen en is ze nu niet meer hele dagen alleen.... mensen rondom die haar de hele dag helpen "onthouden"... die briefjes... echt zo typisch.
    Fijn dat je zo goed met je zus opschiet! Geniet daar maar van...ik kan daar alleen maar van dromen.
    Jij bent toch echt wel een toffe mama...met al die pubers in huis! Ik word al moe bij het zien van al die matrassen! Wens Kwek een fijne verjaardag! 18 is toch wel een beetje heel speciaal!

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Een moeilijke tijd voor je want je geeft een stukje van je mama af als ze naar een rusthuis gaat.Knuffeltje voor jou en je familie.Het is loslaten dat moeilijk is voor je,aan de ene kant je mama die meer hulp van andere nodig heeft en aan de andere kant je puber die 18 is geworden.Laat het een beetje los en verzorg je zelf ook goed,hé!

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Ach lieve kind, dat is toch ook allemaal erg veel. Sterkte hoor!
    Loes

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Wat is het allemaal snel gegaan Katrien en wat hebben jullie hard gewerkt. Het is voor een groot deel of m'n eigen film werd afgespeeld.
    Ik heb je volgende logje ook gelezen en vind het heerlijk dat je nu genoten hebt van Katrien-time! Heerlijk dagje uit!
    En wat een geweldige vondst bij de kringloop. Echt niet te geloven.
    Een mooi weekend wens ik je.

    BeantwoordenVerwijderen
  16. Wat heb je een week achter de rug... Zo'n verhuizing moet altijd in de hoogste versnelling in zo'n instelling, verhuizen is zowiezo al een stressgebeuren maar als dat ook nog binnen die 5 dagen gaat... Wat frustrerend lijkt het me ook dat je tegen zo veel problemen aan loopt in het tehuis. Hoop dat de storm der stress inmiddels een beetje is gaan liggen! En nog gefeliciteerd met de verjaardag van Kwek, 18 jaar alweer!

    BeantwoordenVerwijderen
  17. Jullie hebben dat supergoed gedaan samen ... de valkuilen zullen er altijd zijn, het is een kunst om er omheen te stappen, met vallen en opstaan. x

    BeantwoordenVerwijderen