woensdag 9 september 2015

Mijn dappere moeder.

Het regende zo hard 
dat het wekelijkse rondje wandelen met mijn moeder 
al snel strandde in het cafeetje 
tegenover het verzorgingshuis waar ze woont.



We spraken over haar dagelijkse ervaringen met medebewoners
(die al verder zijn in het Alzheimer proces).

Ik vroeg mij al luisterend af; besef je wel wat je voorland is?
Ik merk geen vrees voor de toekomst.

Ze nam een slok van haar koffie en zei;
"Misschien kan ik het je beter niet vertellen, 
maar ik heb nog een nacht over de gang gedwaald".
"Ik was je kwijt,
ik moest voor je zorgen maar ik kon je niet vinden.

Ze kreeg tranen in haar ogen bij de herinnering 
aan de emotie die ze op dat moment voelde.

Ik zei dat ik het heel naar voor haar vond 
dat ze op dat moment niet besefte 
dat ik inmiddels heel goed voor mijzelf kan zorgen.

Ze beaamde heel reëel; "ja, beter dan dat ik nu voor je kan zorgen".

Ze zei; "maar ik zal je nooit vergeten hoor, 
ik zal je nooit vergeten".

En ik knik haar bemoedigend toe.

26 opmerkingen:

  1. Niet makkelijk, hè... Koester de momenten dat je nog met haar kan communiceren!
    Mijn vader is helaas al verder in het proces en voordien realiseerden we ons niet echt wat er aan de hand was :(.
    Mooi zoals jij het kan verwoorden!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Stilte . . . koester dit soort momenten.
    Ik krijg er tranen van.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ach de lieverd. Altijd zorgzaam geweest en nu zijn de rollen helaas omgekeerd. Geniet er inderdaad nog van. Fijne dag.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ach........krijg bijna zelf tranen in m'n ogen. Ze blijven zorgzaam he, hoe oud ze ook zijn.
    groetjes

    BeantwoordenVerwijderen
  5. De schat, wat sneu dat ze je kwijt was. En je ging zoeken maar ook beseft dat jij beter voor jezelf kunt zorgen.
    Lieve dappere moeder, een knuffel uit Groningen voor jullie allebei! XX Esther

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Zo ontroerend ,heb zelf jaren met deze groep mensen gewerkt deed het graag maar soms was het ook heel moeilijk maar altijd ontroerend.geniet maar van je dappere moedertje

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Poeh mooi en best heftig tegelijk....knuff
    X Es

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Prachtig ontroerend verwoord !
    Knuffel !

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Man o man... Brok in mijn keel...
    Veel liefs,
    Sandra

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Ja, daar krijg ik ook een brok van in mijn keel...
    Maar zo fijn dat je er nu (nog) met haar over kunt praten.
    Zo'n lieve, dappere moeder toch...
    Veel liefs, Mirjam.

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Oh daar ben ik stil van... Het lijkt me zo moeilijk als je dan toch beseft dat je dingen niet meer weet.... Je moeder lijkt me een hele warme vrouw! x

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Hoe mooi verwoord je het! Er moet een bijzondere band zijn tussen jou en je moeder... Het raakt me.
    Een lieve groet van me

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Ingrid,

    Net zoals Claire, raakt het me , wat zijn ze charmant, he, en vooral hulpeloos, onze lieve ouders.
    En goed van jou dat je zo vaak langsloopt, op het moment zelf lijkt het soms veel energie en behoorlijk wat tijdverlies maar achteraf geeft het dikke voldoening. Hoe ver zit je bij haar vandaan? Is het lang rijden? Dat maakt het allemaal niet makkelijker natuurlijk.
    Je interview over de B&B volgt later

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Herkenbaar, het zal haar goed doen wanneer je langskomt. Je mama is inderdaad een dappere vrouw.
    Liefs, Martine

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Zo mooi, maar toch zo ontroerend...
    Ik zie hetzelfde bij oma gebeuren, maar kan het me in geen honderd jaar inbeelden hoe ik zou reageren, moest het met mama gebeuren... Want moeders en dochters, dat is toch altijd iets speciaal, die band...
    Je bent een verdorie sterke vrouw, Ingrid-Katrientje !
    Dikke kus...

    BeantwoordenVerwijderen
  16. Oh hoe pakkend hoe ze zegt dat ze je nooit zal vergeten... ik zit hier verdorie met de krop in de keel en met tranen in mijn ogen...Zo lief! Geniet nog maar heel lang van mekaar!

    BeantwoordenVerwijderen
  17. O, wat moet het vreselijk geweest zijn dat te horen... En voor haar net zo. Wat lijkt het me vreselijk voor jullie beiden, deze ziekte. Zeker nu je moeder nog beseft wat er gebeurt. Hopelijk kunnen jullie nog lang mooie momenten samen beleven!

    BeantwoordenVerwijderen
  18. Wat bijzonder dat je moeder je nu deze woorden mee heeft kunnen geven...dat je nooit zult worden vergeten! Dat lijkt me dierbaar.
    Fijn dat je zo samen kunt optrekken in dit proces...met elkaar meegaan, zolang het kan!

    BeantwoordenVerwijderen